تقدیم به کسی که باور نکرد دوستش دارم

به خدا نمی دونم بعضی از عشق ها واسه چی اینقدر مسخره و پوچه،خب وقتی میگه نمی خوامت،علاقه ای بهت ندارم،چررررا همش گیر میدی بذار بره،بعضی ها کلاسشون خیلی بالاتر از اونی هست که فکر میکنی،البته کلاس هم نیست،یه نوع غروره،اخه چه فایده داره که بخوایش نخوادت،چه فایده داره این عشق های یه طرفه،چه فایده داره حالا هم بیاد دستشم تو دست و دلش تمام وجودش یه جای دیگه باشه،خب بابا اونم دل داره،اونم حق انتخاب داره بذار بره وقتی بهت هیچ حسی نداره،یا نه عاشق هم هستین هم و دوست هم دارین بعد از یه مدت یکیتون ناراحت میشه و میگه دیگه اصلا نمی خوامت،خب دیگه داره میگه نمی خوامت خسته شدم چرا بهش میگی نمی تونی فراموشش کنی وقتی اون اینقدر راحت فراموشت میکنه،چرا بهش میگی جز اون نه،خب اره بهش بگو بهترین جواب اینجور موقع ها اینه،که بگی "میل خودت" با این حرفت اگه بخوادت نمیره،من الان خودم،عشقم رو خیلی می خوام،حاضرم به خاطرش هرکاری هم کنم،دیگه کسی هم تو قلبم راه نمیدم جز اون،نیمی از خاطره های خوبمم با اون سپری شده،و خلاصه شدیم به هم بجور وابسته،ولی به خدا اگر فکر رفتن و کنه یا حس کنم سرد شده،اصلا یه لحظه هم خودم نمی مونم،سخت هست ولی بهتر از اینه با کسی باشی که دلش پیش تو نیست،یا با کسی باشی که ازت خسته شده میگه نمی خوامت،پس این جمله اخری رو به همه اونایی میگم که عاشق یکی هستن ولی اون حتی سلام هم به زور جواب میده،بهترین راه اینه که فکر کنی پیش خودت که عشق اجباری یا باهم بودت زوری،یا هم و خواستن تظاهری فقط روزی رو شب کردنه و به جایی نرسیدنه،پس زمانی عاشقش باش که عاشقت باشه،خودتم الکی اذیت نکن وقتی نمی خوادت،بعضی از حقیقت ها "تلخه" اما باید باور کرد که حقیقت داره...