چون سبویی ست پر از خون ، دل بی کینه ی من

این که قندیل غم آویخته در سینه ی من

ندهد طفل ِ مرا شادی و غم راحت و رنج

پر تفاوت نکند شنبه و آدینه ی من

زندگی نامدم این مغلطه ی مرگ و دم ، آه

آب از جوی ِ سرابم دهد ، آیینه ی من

کهکشانها همه با آتش و خون ، فرش شود

سر کشد یک دم اگر دود ِ دل از سینه ی من

پر شد از قهقه دیوانگیش چاه ِ شغاد

شکر ِ کاووس شه این است ز تهمینه ی من

با می ِ ناب ِ مغان ، در خم ِ خیام ، امید !

خیز و جمشید شو از جام سفالینه ی من

شعر قرآن و اوستا ست ، کزین سان دم ِ نزع

خانه روشن کند از سوز من و سینه ی من

سال دیگر که جهان تیره شد از مسخ ِ فرنگ

یاد کن ز آتش ِ روشنگر ِ پارینه ی من